با تــــــوأم سمیّـــــــــه جان

           ★ بسم الله الـــرحمن الرحیم★ از روزی که خودرا شناختم جز تنهایی وغم ؛ یار دیگری نداشتم . روزگار با بی رحمی وظلم بیکران تمامی ناملایماتش را بر من تحمیل نمود. واینک من مانده ام وغم، همدم وهمنشین من تلخیها وغمهای روزگار گردیده. من شبح تاریکی هستم که با اشک وغم فراوان وبغضهای در گلو مانده نفسهایی به اسم زندگی را بالا می آورم وفکر میکنم تنها همنشینم مرگ باشد آری از آن روز اول برای من پیراهن غم دوختند هرچند که بر جسم ضعیفم سنگینی میکند اما قد واندازه اش مناسب من است وهرگز هم پاره نمی شود تمامی جوانه های امید در وجودم در زیر این پیراهن خشکیده اند وتنهای تنهایم ودر تنهایی وسکوتی سرد خواهم مرد بدون آنکه شیون مادر را ویا ندای پدر را ویا صدای برادر برادر نعمت را ویا هق هق گریه های سمیه که از سرنجابت تنها؛ در کنجی خلوت به هنگام حزن واندوه سر میداد؛ بشنوم پس دنیا را در تنهایی وبی کسی ترک میکنم. با تــــــوأم سمیّـــــــــه جان...

روزی که مجبور شویم زمین را تخلیه کنیم، من روی سیّاره‌ی مسکونی جدید، عطرفروشی ‌می‌زنم و از دلتنگی آدمها کاسبی خواهم کرد.عطر خاک باران‌خورده می‌فروشم،عطر چمن کوتاه‌ شده،عطر زعفران و برنج،عطر بازار خشکبار و ادویه،بوی اقاقیا توی کوچه‌ها، در فصل بهار ...عطر انسانیت، عطر اخلاق، عطر مهربانی با همنوعان...و من فکر کردم که حالا که این عطرها به دفعات به طور رایگان در دسترسم هستند ، زندگى را آسان تر بگیرم و از آنها استفاده کنم !مخصوصا عطر آدمهایى که نمى دانیم تا کى مجال بودن در کنارشان را داریم !کفشهایم را میپوشم و در زندگی قدم میزنممن زنده ام و زندگیارزش رفتن دارد.آن قدر می روم تا صدای پاشنه هایمگوش ناامیدی را کر کندخوب میدانم که گاه کفشها،پاهایم را می زند، می فشرد و به درد می آوردامامن همچنان خواهم رفتزیرا زندگی ارزش لنگ لنگان رفتن را نیز دارد.ماندن در کار نیستگذشته های دردناک را رها می کنم و به آینده نامعلومنمی اندیشم.ولی این را می‌دانم؛گذشته با آینده یکسان نیست.زندگی نه ماندن است نه رسیدنزندگی به سادگی رفتن استبه همین راحتی"سافار "روان شناس ایتالیا با تــــــوأم سمیّـــــــــه جان...